Zinderende Zomer, Zwetende Zweden en Zoveel Zieken

En jawel, we mogen weer. We gaan voor 5 weken naar Hongarije! Heerlijk vooruitzicht. En deze keer krijgen we lekker veel gasten. Ik heb er zo'n zin in. En dus vertrekken we voor de laatste keer met volle aanhanger; die mag met pensioen in Torvaj. Daar zal hij af en toe nog ingezet worden om het een en ander te versjouwen.  De reis verloopt goed, het laatste stuk leggen we af in het pikkedonker. De enige vorm van verlichting is een bijna volle maan, die ons trouw volgt tot aan het huisje op de heuvel. Daar aangekomen word onze vrees bewaarheid: het gras staat een halve meter hoog. Het onkruid ook.... Onze tuinman heeft een hartinfarct gehad een tijdje geleden en kan onze tuin niet meer bijhouden. We moeten dus snel op zoek naar een andere....

Maar verder ziet alles er goed uit. Op zaterdagmorgen gaan we als eerste kijken naar onze nieuwe trap. Woooow hij ziet er goed uit! Die is zijn geld dubbel en dwars waard. Scheelt een heel stuk omlopen iedere keer.
Mario is zelf alvast begonnen met het maaien van het gras. In Het eerste jaar dat we het huis hadden, hebben we een oude grasmaaier vanuit Nederland hier mee naartoe genomen, dat leek ons wel gemakkelijk.... Later hebben we daar nog smakelijk om gelachen, want wat moet je nu met een grasmaaiertje van 40 cm breed, op een hobbelig terrein van 3000 vierkante meter? Kun je nagaan hoe hoog de nood ondertussen is met een grondstuk wat verviervoudigd is en waarop de mooiste bloemetjes taan te ruisen in de wind. En diezelfde bloemetjes kriebelen aan je knieën als je je een weg probeert te banen.... Ik vind het wel heel mooi, maar het is natuurlijk niet praktisch. 

Gisteren was Mario al op zoek geweest naar een nieuwe tuinman, maar de kroeg was nog dicht. Zo meteen nog maar een poging gaan wagen.... In het nieuwe huis is binnen al wel water, maar omdat er in de badkamer een lek is, hadden we eigenlijk geen water. Mario had al vanalles geprobeerd, maar kon hier in HU niks vinden wat op de leiding past. Eigenlijk wilde hij er kraantje op zetten, maar het is een stop geworden. Gelukkig hoefden we geen muur open te breken om bij het lek te kunnen, dat hadden de vorige eigenaars al gedaan..
Dus  s'avonds nog naar de Obi om het een ander aan te schaffen zodat het water aangesloten kan worden.... Daarna hebben we bij de  Mac gegeten en daar hadden ze iets nieuws. Van die grote ventilatoren die ook koude stoom blazen.  Het was heel druk, maar bij die ventilatoren was nog plek. Dus ik denk oooo lekker met die warmte en ga daar zitten. Tot de wind een beetje draait en ik zo'n koude plens over me heen krijg! Getver ik ben helemaal nat! Gelukkig hebben we nog geen eten op ons tafeltje, dat zou ineens ijskoud zijn geworden.... Ik kijk rond op zoek naar een ander plekje en pas dan valt het me op dat van de +- 20 tafeltjes er maar 4 niet bezet zijn... En je voelt em al aankomen, dat zijn de 4 bij de ventilatoren...

De volgende dag gaan we beginnen in het nieuwe huis. Opruimen, poetsen, repareren en vooral veel spinnen vangen.....
Mario heeft bedacht om het vrouwtje dat buiten staat uit te gaan kleden. Hij is heel benieuwd wat hij aantreft....afgelopen winter schrok ik regelmatig als ik naar het nieuwe huis liep. Het leek of er een oud vouwtje in de tuin stond, maar in werkelijkheid was het een buitenkraantje. En die zitten hier niet tegen de muur zoals in NL, maar staan gewoon in de buurt van de put. Om bevriezing te voorkomen, krijgen ze dan oude kleren aan. Simpel doch doeltreffend....als hij het vrouwtje uitgekleed heeft blijkt dat er geen kraantje op de buis zit, maar erlangs zit weer een andere ijzeren staaf en als je daar aan draait, komt er water uit de pijp. Op een gegeven moment kwam er water uit weer een ander buis. Oeps dat moet niet en hij kan het niet uitzetten. Dus snel de ingegraven waterton in om de hoofdkraan dicht te draaien. Ja en dan gaat het fout, want de kraan gaat niet meer dicht. Hij komt naar binnen gerend en vraagt, waar ligt de waterpomptang, ik krijg de hoofdkraan niet meer dicht. Ondertussen stroomt het water ergens uit de grond omhoog en loopt zo de pad af naar beneden. Ik ga Margit roepen, waarom weet ik niet, want zij kan die kraan ook niet dichtdraaien. Maar zij is nou eenmaal onze steun en toeverlaat......zij roept op haar beurt weer haar vriend en de lieve man komt meten kijken.... Sok proplem, zuchten ze met veel drama. Hij loopt weer naar zijn Trabantje om terug te komen met een emmer gereedschap. Hij geeft Mario aanwijzingen in het Hongaars. Igen, igen zegt hij, maar hij begrijpt er geen fluit van. Dus ik ga kijken of Manfred thuis is om te tolken. Uiteindelijk heb ik prijs en natuurlijk komt hij helpen. 

Maarja het komt er op neer dat de hoofdkraan ook kapot is en dat de DRV er aan te pas moet komen. Maar die werken niet op zondag, ook niet als de hoofdkraan kapot is. Maandagmorgen om 7 uur komen ze.

Maar om 7 uur geen drv. Om 10 uur komen ze aankakken. De hoofdkraan moet vervangen worden en ze maken ook meteen het lek bij de buitenkraan. Dat moeten we wel contant betalen ;-) We hebben de papa van M. gevraagd en die lieve man komt bij alletwee de huizen het  gras maaien, maar heeft geen goede maaier. Hij heeft er zelf eentje, maar dat is meer een kantenmaaier. Hij gaat er eentje lenen, maar dat is hetzelfde verhaal. Dan gaat hij maar met de zeis verder... Dat kan dus niet, dus wij gaan in Siofok een nieuwe bosmaaier kopen. Mario zoekt de beste uit, want hij is toch van plan om af en toe ook zelf te maaien. Papa gaat opgetogen aan het werk, blij met de nieuwe gép. Pas na 2 en een halve dag heeft hij alles gemaaid…

We besluiten dat de vader van z moet komen om de kamra op nieuw te stuken . We bellen hem op en hij komt meteen om te kijken. Hij zegt dat hij morgen tijd heeft en zegt wat we in huis moetenhalen. Mario gaat met M naar Tab om spullen te halen. Dan gaan wij beginnen met het leggen van de laminaat. Als wij aan het bekijken zijn hoe we dat moeten oplossen met de kromme muur, komt P. binnen rennen om 15 uur. Mario, Mario gáz! Mario rent met hem mee naar buiten en het blijkt dat ze de gasleiding doorgestoken hebben! Ook dat nog! Het stinkt en ze gaan de EON bellen. Gelukkig zit er een engels sprekende dame en zegt dat ze het vandaag nog komen maken. En inderdaad binnen een half uur komen er 2 busjes aanrijden waaruit uit 2 mannen stappen. Er moet een stukje tyleen van 15 cm vervangen worden. Dat gaat heel officieel. Het wordt verzegeld en zand erover. 
De volgende dag gaan Z. en zijn vader gaan aan de kamra beginnen. Dat gaat heel mooi in de kamra, ze maken speciale stuuk aan, waar de muizen niet meer doorheen kunnen komen. Eerst zetten ze met spijkers blauw gaas tegen de lemen muren. 

Dan gooien ze met een pannetje de stuuk ertegen aan. Dan met een rei erlangs om het een beetje glad te trekken. Een nacht drogen en morgen gaan ze het afwerken. Vandaag geen grote problemen, zelfs de stroom is er niet èèn keer uitgesprongen.

En dan op zaterdag komen onze eerste gasten aan. We gaan Manon en Bram ophalen van het vliegveld. Die hebben 3 uur vertraging gehad omdat de bliksem in het vliegtuig was geslagen. We hebben de dag ervoor al 2 tenten opgezet en de caravan schoongemaakt. Manon en Bram hebben de eerste keus qua tent. Ze kiezen uiteraard voor de grootste. Omdat we nog geen tijd hebben gehad om het zwembad schoon te maken, doen we dan op zondag. Het is nu zo warm dat we toch wel af moeten kunnen koelen als we daar zin in hebben. We vullen het zwembad met water uit de put, en dat is echt heel koud. Maar het water word al opgewarmd terwijl het door de slang loopt. Het is nu ook al boven de 40 graden… De volgende dagen bestaan gaan wij stug verder met klussen, Manon en Bram vieren samen vakantie. Wij willen graag nog wat karweitjes af hebben voordat de rest van de gasten komen, dan gaan wij ook luilakken… En we hebben echt al veel gedaan hoor. De muren in de woonkamer zijn nu mooi wit getext. De wc heeft een nieuwe bril. De grote rommelkamer is leeggehaald en schoongemaakt. De keuken is gesopt, de vaatwasser aangesloten en de koelkast is voorzien van nieuwe scharnieren, zodat die weer dicht kan. We hebben een mooie laminaatvloer in de woonkamer gelegd. 

Bedden, kasten, tafels en stoelen zijn uitgepakt en op zijn plaats gezet. Dit zijn dus de leuke klusjes om te doen. P. is 3 dagen bezig geweest om een geul te graven voor de waterleiding. Want we hebben nu wel water op ons erf, maar dan is het nog niet binnen… en ik wil persé dat we nu water in het toiletgebouw hebben, want ik wil niet weer meemaken dat we zonder water komen te zitten, zoals vorig jaar… Op woensdag komen de volgende gasten, bestaande  uit mijn broer Peter met zijn 2 oudste dochters. Wij gaan ze in Budapest ophalen en zijn toen meteen naar boven gereden op de Gellért berg om ze het mooie uitzicht te laten zien.

Mijn broer slaapt in de caravan en mijn nichtjes in het andere tentje. Zo de camping is vol. Het begint al ergens op te lijken, gezellig! 

Die donderdag besluiten  Manon, Bram, Melanie en Lonneke een dagje naar de overkant van het meer, naar Balatonfüred te gaan. Manon wil Bram de camping laten zien waar ze ‘opgegroeid’ is. En eindelijk, vanavond komt mijn broertje met zijn gevolg  uit Zweden. Ze zullen vanmiddag op Liszt Ferenc Airport landen. Terwijl hij n berichtje plaatst op facebook: nog n paar uurtjes, denken wij ook in een paar uurtjes klaar te zijn met het nieuwe huis. Manon stuurt een fotobericht dat ze puntbloedinkjes op haar benen heeft. Ik probeer haar gerust te stellen. Maar terwijl wij n race tegen de klok voeren, blijft het vervelende gevoel in mijn buik. Ergens weet ik dat het foute boel  is. Maar dit wil ik niet! Niet mijn meisje, niet nu! Als ze op de terugweg belt dat ze nu ook blauwe plekken heeft, is het zeker. De ziekte die ze al 7 jarig kind had, is weer terug. Ik heb hierover al uitgebreid verteld in mijn blog van januari 2011. Het duurt even voordat Manon en de rest terug zijn van hun dagje uit. Het pontje waarmee ze van de overkant moeten komen, vaart maar om het uur. Ondertussen ga ik rondbellen. Wat nu te doen? Ik probeer de huisarts te bellen, maar dat kan natuurlijk niet omdat het al avond is. Huisartsenpost lukt ook niet. Ik kan in het buitenland geen 0900 nummer bellen. Daar zit je dan…. Mario zegt, bel de patiëntenvereniging maar, die weten wel wat je nu moet doen. En warempel, daar wordt de telefoon opgenomen. Karin staat mij heel vriendelijk te woord en zegt dat we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moeten. Want ze zal wel heel laag staan met de bloedplaatjes. Je krijgt nl. pas symptomen als  je onder de 10 staat. Normaal gesproken zit je tussen de 300 en 400. Het blijkt dat in Hongarije ook een patiëntenvereniging is. Ik bel nog naar die meneer en die vertelt mij in het Engels ook dat we zsm naar het ziekenhuis moeten. Als Manon en de rest dan eindelijk arriveren, word mijn vrees bewaarheid. Foute boel. Laat me eens in je mond kijken, zeg ik tegen haar. En jawel hoor, ze heeft nu ook bloedingen in haar mond. We moeten echt snel vertrekken. Ik moet mijn broer en nichtjes achterlaten bij het huis. Hij zal de Zweden opvangen als die arriveren. Als in het ziekenhuis in Siófok bloed geprikt is bij Manon, blijkt dat ze op 0 staat. Ze moet meteen opgenomen worden. Maar ze kunnen haar daar niet behandelen en ze moet naar Kaposvár. Ze mag kiezen met de ambulance of eigen auto. We kiezen voor het laatste, dan kunnen we nog even langs huis om spulletjes op te halen. Als we anderhalf uur later in Kaposvár aankomen, blijkt dat ze van niks weten. En de dokter in Siófok zou het doorgeven aan de dokter hier… Maar ze mag toch blijven. En ook hier weten ze na bloedonderzoek dat het weer ITP is….. Ze krijgt een stootkuur Prednison van 200 mg per dag. En dat werkt, na een dag of 3 op 0 te hebben gestaan gaan de bloedplaatjes langzaam aan het stijgen. Eerst naar 5, dan naar 6 en dan naar 23. Het is nog veel te weinig, maar de 0 is er af! Wij proberen onze tijd te verdelen tussen ziekenhuisbezoek en het bezoek in Torvaj. En dat valt nog niet mee. We moeten onze tijd toch verdelen tussen ziekenhuis en vakantie vieren… Want hoe we ons best ook doen om een zo gezellig mogelijke tijd te hebben, mijn gedachten zijn toch steeds bij die bloedplaatjes. 

Om de beurt gaan ze allemaal mee op bezoek in het ziekenhuis. 

Ooms, tante, neefjes, nichtjes en de Zweden Maj en Morgan. En dat allemaal met een temperatuur van rond de 40 graden. We hebben het allemaal zo heet, maar degene die het echt heet hebben dat zijn de Zweden. 

Kijk die zijn natuurlijk niet zoveel gewend qua zomerhitte. Als je in Zweden rond de 25 graden hebt, is het een hele goeie zomer. Ze puffen en zoeken zoveel mogelijk de schaduw op. 

Ze zoeken afkoeling in ons zwembadje en we gaan met hun naar het Balatonmeer. Ik ben zo blij dat ze hier zijn! Ik zie mijn kleine broertje natuurlijk veel te weinig… en wat te denken van mijn neefjes. Andreas is alweer 7 en Marcus is nu 1 jaar. Je maakt zo weinig mee van die kindjes, jammer is dat. Daarom doen we nu zoveel mogelijk samen. Zo gaan we ook een keer ná het ziekenhuisbezoek met Bram mee uit eten. Want Bram is van het begin af aan bij Manon in het ziekenhuis gebleven. Hij slaapt op een luchtbedje half onder Manon haar bed. Dus voor hem is het fijn als hij even naar buiten kan.Ook gaan we met hun naar de markt in Tab, maar het is dan zo heet dat de Zweden er niet goed van worden. 

Morgan zegt dan ook: we moeten nú uit de zon, want dit is niet goed meer. We laten ze Lángos eten en Pálinka drinken. 

En dat is me toch gezellig! Op een avond besluiten de mannen om de fles kersenpálinka soldaat te maken. Bij de eerste slok trekt Morgan een vies gezicht, maar Marcel zegt dat je erna een glas bier moet drinken, dat dat lekker is. Nou en dat doet hij dan ook braaf. Na de 5^e pálinka is het nog veel gezelliger. We zijn één grote familie en samen één. Ik ben zo nuchter als een konijn en besluit het voor gezien te houden. Ik hoor de volgende dag dat Marcel en Morgan elkaar in evenwicht moesten houden toen ze de trap op waggelden. Als Manon na een week ontslagen wordt uit het ziekenhuis staan de bloedplaatjes op 10. Maar het is zo warm, 41 plus in het ziekenhuis, en de dokter heeft er vertrouwen in dat de stijgende lijn zich voortzet. Wel moet ze de volgende dag al op controle. 

En dan komt het bericht dat mijn moeder een herseninfarct heeft gehad. We zijn allemaal heel verdrietig. Ze is aan de linkerkant verlamd en ligt in het ziekenhuis. Wat ben ik blij dat mijn broers nu hier zijn. Als dan na een paar dagen ook nog onze vriendin Palinka in het ziekenhuis belandt, begin ik ernstig te twijfelen aan de meteorietenregen van een paar weken gelden. Het was een prachtig gezicht, maar zou er misschien iets gevaarlijks mee uit de lucht zijn komen vallen? Want 2 andere vrienden van ons zijn ook ziek geworden in Hongarije, zij gaan zelfs een week eerder naar huis. Als ik dan ook nog het bericht krijg dat Erzsi, onze buurvrouw waarvan wij in januari het huis gekocht hebben, ernstig ziek is en niet lang meer te leven heeft, weet ik het zeker: 2013 is een rotjaar.

Op 13 augustus is iedereen weer naar huis en zijn we met zijn 3en over gebleven. Manon zou ook al naar huis zijn, maar omdat ze nog steeds op controle moet in het ziekenhuis heeft ze besloten om met ons met de auto mee naar huis te gaan. Ook was het nog niet veilig om te reizen als de bloedplaatjes zo laag staan. Stel je eens voor dat je een ongeluk krijgt met iemand waarvan het bloed niet stolt… nee laat ze maar lekker onder moeders vleugels. En zo kan ze ook meegenieten van mijn vriendin en haar man die een dag later met de trein in Siófok aankomen. Jippiieeee gezellig! 

Ik waarschuw iedereen altijd die voor de eerste keer bij ons komt; niet schrikken hè? Dus ik was heel benieuwd naar hun reactie. Maar die was eigenlijk zoals bij iedereen; ik snap waarom jullie hier op dit plekje een huisje hebben. Maar er moet nog veel gebeuren, hahaha. 

We hebben het zo gezellig gehad met zijn 5en. We hebben bij de Puli gegeten, hebben ze Torvaj laten zien. Ook zijn we naar Igal wezen zwemmen om daarna lekker bij Ildiko te gaan eten. Ze zijn mee geweest naar het ziekenhuis en we hebben even in Kaposvár rondgelopen. 

Natuurlijk wilden ze ook een kijkje gaan nemen bij het Balatonmeer.      

                                                     

Ze zijn maar 3 dagen gebleven en toen gingen ze nog een paar dagen naar Budapest. Wij hebben ze daar heen gebracht en zijn toen wederom naar boven gereden op de Gellért berg om ze het mooie uitzicht te laten zien. Maar ik moet eerlijk bekennen toen ik daar stond, had ik wel zoiets van, ik heb nu even genoeg van dit hier. Dit was de zoveelste keer in korte tijd dat ik daar stond, en mijn enthousiasme was wel iets minder aan het worden… Voor mijn gevoel had ik te weinig tijd doorgebracht in en om de huisjes op de heuvel. Want het was geweldig om mijn familie en vrienden in Torvaj te ontvangen, maar ik heb er niet genoeg tijd voor gehad… Het was vooral een tijd van racen en aandacht verdelen. Na 5 weken gingen wij dan ook moe naar huis.

Groetjes, 

Marti

Foto Manon van Os